Geborgenheid en bescherming voor bewoners
Yadeborg is een kleinschalige, zelfstandige organisatie die (vermoedelijke) meerderjarige slachtoffers van mensenhandel en mensensmokkel opvangt en ondersteuning biedt. Meerderjarige slachtoffers van mensenhandel bieden we opvang, begeleiding en ondersteuning binnen de Categorale Opvang Slachtoffers Mensenhandel (COSM).
Alleenstaande minderjarige vreemdelingen bieden we opvang in onze Procesopvanglocatie (POA). Jonge alleenstaande statushouders kunnen we een veilig thuis bieden in onze Kleine Wooneenheid (KWE).
Veel van onze bewoners hebben traumatische gebeurtenissen meegemaakt. Daarom is het belangrijk dat ze bij ons een veilige basis vinden waar zij de tijd krijgen om tot rust te komen. Zo komt er ook weer ruimte om vooruit te kijken naar de toekomst en hun verdere ontwikkeling.
Yadeborg staat voor diversiteit en werkt kleinschalig. Dit betekent dat onze verschillende locaties vanuit die visie worden vormgegeven. Kleinschaligheid is voor Yadeborg een belangrijk uitgangspunt om een goed pedagogisch leefklimaat te creëren en maatwerk te kunnen bieden in de (individuele) begeleiding.
Yadeborg is toekomstgericht en zoekt voortdurend naar oplossingen voor problemen en innovatie in haar werk, maar ook daar buiten.
Gemeenten en anderen die op dit dossier willen samenwerken en op zoek zijn naar passende oplossingen voor de slachtoffers, kunnen ons benaderen. We gaan graag met hen om tafel om te zien wat we samen kunnen bereiken.
‘Elk moment is een nieuw moment om het nog eens te proberen’
Sinds september is zij een van de nieuwe krachten van Yadeborg, Jeany Kaihatu. Jeany werkt in Veenhuizen als coördinator, pedagogisch medewerker A op de groep voor alleenstaande minderjarige vluchtelingen.
Na haar HBO-opleiding sociaal cultureel werk, werkte ze eerder als jongerenwerker in Utrecht en voor het COA.
Kaihatu houdt van organiseren en regelen. Dat is ook waarom ze zich op haar plek voelt als één van de twee coördinatoren op deze locatie. ‘Jarenlang lag mijn focus op de persoonlijke begeleiding. Dat ik me daar nu minder mee bezig hoef te houden en me meer mag focussen op hoe het met mijn collega’s gaat en wat er gebeurt met de jongens hier, bevalt me. Ik houd zo het overzicht op het geheel en het dwingt me iedereen nader te leren kennen.’
De jongeren in Veenhuizen zijn allen tussen de 14 en 18 jaar. Zonder ouders zijn ze naar Nederland gevlucht en verblijven ze bij Yadeborg in afwachting van en tijdens hun asielprocedure.
Jeany: ‘De jongens zijn hier alleen. En wij zijn hier de vader en moeder die uit moeten leggen hoe het er hier aan toe gaat. Hoe je je moet kleden. Hoe je moet eten.
Zo gaan ze allemaal direct al naar school, maar ze namen niet zoals andere jongeren gewend zijn een lunch mee voor tussen de middag. Daar organiseer ik per taalgroep dan een voorlichting over. Ik kocht allerlei etenswaren en stalde die voor hen uit. Ik leg hen uit waar ze wat kunnen halen, waar het goedkoop is en wat voedzaam is en wat niet.
Binnenkort moet ik gaan kijken wat ze er van opgepikt hebben. Ik ga er niet van uit dat ze alles in een keer weten. Elk moment is echter een nieuw moment om het nog een keer te proberen.’
Kaihatu geniet er van dat in Veenhuizen een compleet nieuw team aan de slag is gegaan. ‘Iedereen neemt zijn eigen levensbagage mee en het is zo mooi om te zien dat het klikt met elkaar. Het is voor mij prettig dat ik hier mijn steentje aan kan bijdragen. Iedereen heeft zin om te werken, nieuwe mensen te ontvangen en hen het gevoel te geven dat het prettig is hier te zijn. Wie mensen positief benadert, krijgt positiviteit terug.’
‘Wanneer je wil bijdragen aan de ontwikkeling van deze jongeren, dan moet je hier zijn’
Haar sollicitatiegesprek voor de vacature Pedagogisch medewerker B op de procesopvanglocatie in Vries noemt ze ‘awkward’. En dat het ongemakkelijk was, is ook wel begrijpelijk. Eline Kloosterman (23) had net voor de tweede keer langdurig bij Yadeborg stage gelopen, toen ze op sollicitatiegesprek ging bij de collega’s met wie ze al die tijd gewerkt had. ‘Ze wisten precies wie ze voor zich hadden en hoe ik werkte’. Het was dan ook geen verrassing dat Eline bij Yadeborg in dienst trad. Wanneer kort daarna bekend wordt dat in Veenhuizen een opvanglocatie opent, is ze er als de kippen bij. Daar wil ze werken.
‘De doelgroep spreekt me erg aan, deze minderjarige jongens. Omdat het leeftijdsverschil niet groot is beschikken we vaak over dezelfde humor en muzieksmaak. Tegelijkertijd zijn mijn grenzen voor hen duidelijk.
Ik wil de jongeren het gevoel geven dat ze hier veilig en vertrouwd zijn. Ze hoeven het hier net persé heel leuk te vinden, maar ze moeten het niet als een vervelende plek ervaren.’
In de opvanglocatie zouden jongeren – wanneer de procedure loopt zoals het de bedoeling is – 3 maanden moeten blijven. Ondertussen is het in de praktijk opgerekt naar 15 maanden. De IND kan de werklast niet aan.
‘De jongeren zijn hier nog maar kort, maar het gaat snel in hun hoofd zitten wanneer hun families nog in een onveilig land zijn en zij zelf in onzekerheid leven over hun eigen toekomst. Dat leidt tot slapeloosheid en een negatieve spiraal.’
Zolang de jongens in Veenhuizen wonen, bereiden Eline en haar collega’s hen voor op zelfstandigheid. Kloosterman: ‘Wanneer ze later uitstromen naar een Kleine Wooneenheid (KWE), dan moeten ze het zelf kunnen. Na de kerstvakantie maken we daarom een volgende stap. Ze moeten dan zelf op tijd leren opstaan voor school. Ik verwacht dat een aantal jongens om half acht klaar staan, terwijl anderen dan nog in diepe slaap in hun bed liggen.’
Elke bewoner krijgt bij Yadeborg zijn eigen leerdoelen voor bijvoorbeeld persoonlijke verzorging, adequaat kleden, sociale contacten maken en onderhouden.
Eline: ‘Het idee is dat de jongeren zich alle leerdoelen in drie maanden eigen moeten maken. Dat is niet realistisch. Doordat ze nu hier veel langer blijven kunnen ze de competenties wel halen.
Wanneer je iets wil bijdragen aan de ontwikkeling van jonge jongens die hier zonder familie zijn gekomen, dan moet je hier zijn.’
Onbezorgd is Eline echter niet. ‘Je vangt deze jongeren op en weet dat er voor hen gezinshereniging komt. Als je echter naar de intolerantie en het tekort aan woningen in de maatschappij kijkt, zit die nog op hen te wachten?'
