Geborgenheid en bescherming voor bewoners
Yadeborg biedt alleenstaande minderjarige vreemdelingen opvang in onze Procesopvanglocaties (POA). Jonge alleenstaande statushouders vinden een veilig thuis in onze Kleine Wooneenheden (KWE's).
Ook vangen we meerderjarige (vermoedelijke) slachtoffers van mensenhandel en mensensmokkel op. Hen bieden we opvang, begeleiding en ondersteuning binnen de Categorale Opvang Slachtoffers Mensenhandel (COSM).
Veel van onze bewoners hebben traumatische gebeurtenissen meegemaakt. Daarom is het belangrijk dat ze bij ons een veilige basis vinden. Hier krijgen ze de tijd om tot rust te komen, en de ruimte om vooruit te kijken naar de toekomst en hun verdere ontwikkeling.
Yadeborg staat voor diversiteit en werkt kleinschalig. Onze verschillende locaties worden vanuit die visie vormgegeven. Kleinschaligheid is voor Yadeborg een belangrijk uitgangspunt om een goed pedagogisch leefklimaat te creëren en maatwerk te kunnen bieden in de individuele begeleiding.
Yadeborg is een zelfstandige, toekomstgerichte organisatie die voortdurend naar oplossingen en innovatie zoekt, zowel in als buiten ons eigen werk. Gemeenten en anderen die op dit dossier willen samenwerken en op zoek zijn naar passende oplossingen voor de slachtoffers, kunnen ons benaderen. We gaan graag met hen om tafel om te zien wat we samen kunnen bereiken.
Yadeborg wil zich als organisatie voortdurend ontwikkelen en verbeteren. Een belangrijk doel is het aantal incidenten* tussen jongeren te verminderen. In de zoektocht naar een oplossing stuitte Marco de Priester dankzij inbreng van de jongeren op vrije tijd en het onvermogen daar goed mee om te gaan. Groeien onze Nederlandse jongeren van kleins af aan op met vrije tijd, voor veel van de alleenstaande minderjarige vluchtelingen is het een onbekend fenomeen.
Marco: ‘met een medestudent en teamleider had ik wat ideeën die zouden kunnen bijdragen aan preventie van incidenten. Met design thinking willen we in een aantal stappen van de huidige naar de gewenste situatie komen. Daarbij wilden we onze jongeren betrekken, maar al snel bleek dat ons plan bij hen niet aansloot. Het had hun interesse niet. Daarop vroegen we de jongens ons te helpen. En dat werkte.
Het grootste probleem van de jongeren bleek vrije tijd en verveling te zijn. In gesprekken en in tekensessies met hen kwam het duidelijk naar voren. Veel van de tekeningen die zij hierover maakten spraken boekdelen. “Vrije tijd mijnheer, probleem”, hoorden we. Hun inbreng heeft ons wakker geschud.
Voor onze jongeren is vrije tijd een nieuw begrip. In hun eigen land stonden ze bijna steeds vroeg op om tot laat te moeten werken. Nu hebben ze hier plots zeeën van tijd terwijl er voor hen weinig structureel te doen is. Dat geeft stress en te veel tijd om aan thuis te denken. Dan gaat het in hun hoofd malen. Het inzicht dat 5 uur Netflixen hen geen goed doet, hebben ze niet.
Bij Yadeborg hechten wij erg aan een goede dagstructuur. Vrije tijd is daar onderdeel van, dus hoe komen we tot een structurele en zinvolle tijdsbesteding? Voor de jongeren is het moeilijk om zelf een oplossing te bedenken. Veel van wat zij bedachten bieden we al en het materiaal waar zij om vragen is al beschikbaar.
Daarom legden we ons team de vraag voor. Hoe creëren we handvatten voor mentoren om tot een goede invulling te komen van de vrije tijd van onze jongeren?
Het resultaat ligt er nu in de vorm van een Vrijetijdswijzer. Een aantal mentoren zijn dit eerste concept nu aan het testen. Met de Vrijetijdswijzer kunnen zij tijdens een wandeling of een praatje in gesprek gaan met de jongeren. De opgave is te ontdekken wat de interesse van de jongere heeft en daar met maatwerk op aan te sluiten. Wij geven nu meer ideeën en suggesties wat zij zouden kunnen doen. Voorwaarde is wel dat het binnen het bereik van het openbaar vervoer moet liggen én gratis is. Want zelf hebben ze er geen budget voor.
Onze gids moet een levend document worden waarbij we steeds aanvullen wat kan en wat een succes was. We zoeken mogelijkheden bijvoorbeeld via de Sociale Kaart Assen. Kunnen wij onze jongeren koppelen aan bestaande initiatieven? En dankzij een bijdrage van het Sportfonds kan een jongen op dit moment paardrijden.
De Vrijetijdswijzer vormt een aanvulling op wat onze activiteitencommissie al organiseert voor de weekenden en vakanties. Wat zouden zij ‘s avonds en buiten school kunnen doen?
Marco: ‘sowieso onderneemt iedere mentor van Yadeborg één keer per kwartaal een activiteit met de jongere die hij begeleidt. Daarvoor is een budget van 30 euro beschikbaar. Zelf ben ik met mijn jongere naar de boerderij van mijn zwager geweest. De koeien, schapen en kalveren die gevoed moesten worden. Hij vond het fantastisch om ook nog op de tractor te mogen rijden. En het kostte helemaal niets.’
* Stichting Yadeborg hanteert de volgende definitie:
een incident is een niet-beoogde of onverwachte gebeurtenis, die betrekking heeft op de kwaliteit van de zorg, en heeft geleid, had kunnen leiden of zou kunnen leiden tot schade bij de bewoner.
Op onze website laten we de mensen van Yadeborg aan het woord. Daarbij kiezen wij bewust voor verhalen over én interviews met onze medewerkers.
Onlosmakelijk onderdeel van Yadeborg zijn echter ook de mensen die we opvangen en begeleiden. Vanwege hun privacy zijn de spotlights niet op hen gericht. Dit verhaal is een uitzondering op die regel. We doen dit op nadrukkelijk verzoek van een van onze bewoners in de opvang slachtoffers mensenhandel (COSM). Dit is het verhaal van L.
‘Het was op een dinsdag, een prachtige dag in mei. Toen kwam ik hier aan. Ik werd vriendelijk ontvangen, moest formulieren invullen, kreeg de huisregels uitgelegd en ze lieten me mijn kamer zien. Ze vertelden me dat ik hier bij Yadeborg op een goede veilige plek was gekomen. Tot ik hier kwam sprak ik niet met mensen over hoe ik me voelde. Ik probeerde zelf met alles te dealen. Ik weet ook niet meer wanneer ik voor het laatst gelachen had. Vanaf dat ik om te overleven uit mijn land gevlucht was, ontmoette ik alleen narigheid. Ik probeerde steeds sterk te zijn.
Hier kreeg ik een plaats om te slapen. Ze vroegen me hoe ik me voelde. Dat had daarvoor nog nooit iemand gedaan. Tot vandaag vraag ik me af waarom dit goede me nu is overkomen.
Voor ik werd gered was ik in die slechte situatie jarenlang alleen. Niemand gaf om me, sprak met me. Ik huilde daar alleen. Toen ik vrij was stroomden mijn ogen vol met tranen en dat stopte niet. Daarom ben ik hier ook op de grond gaan slapen, want het voelde alsof alles om mij heen draaide. Dat is nu over.
Op die vervelende plaats moest ik van zes uur ‘s ochtends tot zes uur ’s avonds werken. Vaak ook langer en dat zeven dagen per week.
Eerst had ik er wat gewerkt toen ik nog in het AZC woonde. Op een dag ben ik daar opgehaald en in de auto gestapt om daar in een caravan te gaan wonen. De man vertelde me dat hij met mijn advocaat, het COA en de IND had gebeld en dat ik van hen hier moest blijven om voor hem te werken. Ik geloofde hem. Hij vertelde mij dat hij me hielp. Ik wist gewoon niet wat er gebeurde.
Elke week gingen we ook terug naar het AZC om te stempelen. Tot ik daar een brief kreeg dat ik terug naar mijn land zou moeten gaan. We zouden samen naar de rechtbank gaan waar ik volgens mijn baas documenten zou krijgen. Op de dag dat we zouden gaan verstreek de tijd. Toen ik vroeg of het geen tijd was om te vertrekken begon hij te vloeken en schelden op de rechtbank. Hij was erg boos. Zijn ogen werden rood.
Op het laatst vertelde hij dat hij heel veel geld in mij had geïnvesteerd. Duizenden euro’s aan de advocaat en dat ik voor hem moest werken. De vrouw van de baas zei me dat ik voor mijn veiligheid het nummer van mijn advocaat op mijn telefoon moest blokkeren. Ik vluchtte niet, want ik geloofde dat ze mij hielpen.
Met de lerares die me Nederlandse les had gegeven had ik heel af en toe nog contact. Ze vroeg me hoe het met me ging en wat ik deed. Ook nodigde ze me bij haar thuis uit. Ik had angst daar heen te gaan, want mijn baas vertelde dat het onveilig was.
Omdat ze altijd goed voor me was geweest ben ik toch gegaan. Van haar hoorde ik dat mijn baas misbruik van mij maakte en dat dat human trafficking - mensenhandel - was.
Toen ik terug bij de caravan kwam was mijn wifi weg en kon ik de lerares niet meer bereiken. Weken gingen er overheen tot ik bedacht dat ik het wifi van een supermarkt kon gebruiken. Zo kon ik op een nacht een heleboel berichten van mijn lerares binnen halen en lezen. Ze vroeg me bewijzen te verzamelen, maar dat was lastig omdat mijn baas me steeds controleerde.
Op 4 april was mijn bevrijdingsdag. Toen kwamen twee mannen om me bij mijn baas weg te halen. Ik was blij maar tegelijk had ik angst. Wie waren die mannen en waar zouden ze me heen brengen. Mijn hoofd en mijn ogen draaiden. Ik kan je niet vertellen hoe naar dat voelde.
Via een tussenstop in Den Haag kwam ik uiteindelijk bij Yadeborg terecht en kwam de rust ook terug.
Mensen hier zijn goed voor me. Ze helpen me om een beter mens te zijn en zorgen ervoor dat ik me goed voel. Ik wil hen dan ook graag helpen. Ik schilder, maai gras, maak schoon. Ik houd ervan om met mijn handen te werken.
Hier bij Yadeborg ben ik verslaafd geraakt aan schoonmaken. Als alles schoon is vraag ik mijn mentor om meer klusjes. In de herfst veeg ik in de straten om het huis alle bladen op of ruim sneeuw op als die gevallen is. Dan kunnen de oudere mensen hier uit de buurt ook veilig de straat op.
Wanneer ik ga wandelen groeten mensen mij. “Alles goed?” Ik weet niet hoe ze me kennen.
Hoe het verder met me zal gaan? Ik weet het niet. Ik maak me zorgen over mijn toekomst. Kort geleden kreeg ik een brief van de overheid dat ik hier niet mag blijven.’
